Ik werd me er een tijdje geleden van bewust dat als iemand mij vroeg: “Hoe gaat het met je bedrijf?”, ik mij haastte om te vertellen hoe druk ik het had. Ook al had ik even wat minder declarabele uren, ik was altijd bezig met mijn bedrijf: er moesten blogs worden geschreven, posts op sociale media worden geplaatst, mijn administratie moest worden gedaan, een boek moest worden gelezen en uiteraard moest er voortdurend worden gewerkt aan productontwikkeling, relatieopbouw en -beheer en acquisitie. Dus druk: ja, altijd! Ik had er een flinke full time baan aan.
Hoe leuk ik het ook allemaal vond, zowel de verschillende projecten en klanten als alles eromheen om mijn bedrijf goed te laten lopen, het zinde mij steeds minder om mij almaar mee te laten slepen in die cultuur van drukte als hoogst haalbare. Ik gaf daarvan eerst “de maatschappij” de schuld maar al snel besefte dat ik dat zelf aan het doen was.
Ik realiseerde mij dat als eigenaar van een bedrijf en zzp’er het voor mij heel verleidelijk was in het ‘altijd druk’ concept mee te gaan. Maar ook in het altijd alles (meer dan) 100% perfect te doen onder het mom van: alle opdrachten moeten altijd (meer dan) 100% perfect afgerond worden anders vragen ze je nooit meer. Zo zette ik mijzelf behoorlijk onder druk.
Ik heb me de afgelopen tijd bezig gehouden met deze vraag: hoe kan ik 100% kwaliteit leveren in mijn werk als zzp’er, alles doen wat ik leuk vind in mijn werk en daarnaast ook nog ‘’me time’’ overhouden waarin ik niet aan het werk ben, declarabel of niet. Mijn uitdaging was om over te gaan tot een vierdaagse werkweek, jaja, als zzp’er, ik moest het nog zien voor dat ik dat kon geloven.
Wat ik hiervoor los heb gelaten is de gedachte dat ik alleen perfecte opdrachten kon afleveren als ik voortdurend (hard) aan het werk zou zijn. In plaats daarvan hielp de gedachte dat ik ook zonder deze druk en zoals ik ben goed genoeg zou zijn om iets goeds neer te zetten.
Om mijzelf uit te dagen heb ik per week bewust tijd genomen om door de week niet te werken. Als eerste door op de woensdagochtend (op een doordeweekse werkdag!) een wekelijkse yogales te plannen, met uiteraard de boodschap aan de docente dat ik echt niet kon garanderen dat ik altijd aanwezig kon zijn, want mijn werk... Ik doe de yogaklas op woensdagochtend nu drie jaar en in deze tijd heb ik misschien twee keer verzuimd voor werk, de rest van de keren was ik er gewoon zonder enige moeite en zonder dat mijn werk daaronder leed.
Dat gaf mij mijn eerste inzicht dat ik mijn me-time dus bewust moest plannen om het te kunnen realiseren. En dat er met mijn bedrijf niets ergs gebeurt als ik wat meer rust zou nemen. Sterker nog: ik heb hele goede jaren gehad qua werk, met veel nieuwe klanten en interessante opdrachten die ik stuk voor stuk met veel plezier heb uitgevoerd. En voor mij ook altijd heel belangrijk: waarin ik fijn heb samengewerkt met collega ondernemers aan nieuwe producten en diensten, fijn samengewerkt heb met opdrachtgevers en met de mensen waarmee ik binnen de opdrachten heb gewerkt. Wat ik ook ontdekte was dat (in mijn geval) lef nodig was om mijn rust te nemen. Misschien geldt dit ook voor anderen, vandaar de titel van dit stukje: Durf het rustig te hebben.
Toen ik dat inzag heb ik elke week een paar dagdelen ‘’vrij” gepland. En heb mijzelf tegengehouden van het automatisme om dan toch een blog gaan schrijven, een werk gerelateerd boek lezen of mensen uit mijn LinkedIn contacten opzoeken om eens contact mee op te nemen. Nee, ik ben naar buiten gegaan om te wandelen of te fietsen, heb meer vriendinnen, familie en buren opgezocht, heb getekend en cello gespeeld (door de week overdag!). Ja ik blijf wel een bezige dame, want als ik dan eens echt helemaal niks doe en op de bank zit met een kopje thee moet er toch nog een trui gebreid worden😉. Helemaal niks doen is dus mijn volgende uitdaging!
Ik wens iedereen een fijne kerst en een nieuw jaar waarin je de rust (terug) kunt vinden.
